Ο Όσιος ΙΣΙΔΩΡΟΣ ο Πηλουσιώτης

“Ιερατικής και ασκητικής πολιτείας κανών”, “της ημετέρας αυλής μούσαν”. Είναι χαρακτηρισμοί που απέδωσε ο Μέγας Φώτιος στον όσιο Ισίδωρο, για την άριστη θεολογική του κατάρτιση, το φιλοσοφικό του νού, την ακητική του εγκράτεια, την τόλμη και την άμεμπτη ιδιωτική του ζωή. O όσιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο, περίπου το 360, και πέθανε το 440. Έκανε μεγάλες και καλές σπουδές. Εργάστηκε στην αρχή σαν κατηχητής και δάσκαλος της Εκκλησίας Αλεξανδρείας. Μετά όμως, αποσύρθηκε σ΄ένα μοναστήρι κοντά στο Πηλούσιο, γι΄αυτό ονομάστηκε και Πηλουσιώτης. Αργότερα τον αξιώνει ο Θεός και γίνεται ιερέας και έπειτα, πανηγυρικά, ηγούμενος στο μοναστήρι του. Η πολυμάθεια έδωσε στον Ισίδωρο τέτοιο κύρος και φήμη, ώστε να θεωρίται αυθεντία στις ερμηνείες δύσκολων γραφικών χωρίων και στη λύση αποριών. Άν ήθελε, έπαιρνε άνετα το αρχιερατικό αξίωμα. Αρνείται όμως, προτιμώντας το μοναστήρι, με το σκεπτικό ότι θα πρόσφερε περισσότερα στην Εκκλησία με το λόγο και τα συγγράμματά του. Πράγματι σώζονται σήμερα 2012 επιστολές του. Εκείνο όμως, που κάνει εντύπωση είναι η ιδέα του Ισίδωρου για τους μοναχούς και τα μοναστήρια. Πίστευε ότι τα μοναστήρια έπρεπε να είναι οπλισμένα με όλα τα εφόδια των θρησκευτικών και θεολογικών γνώσεων. Και είναι οι μεγάλοι προμαχώνες της πίστης, απ΄όπου θα βγαίνουν οι θερμότεροι και σοφότεροι απολογηταί και συνήγοροί της.