Ο Άγιοι ΣΥΜΕΩΝ ο δια Χριστόν σαλός και ΙΩΑΝΝΗΣ

Οι Άγιοι αυτοί κατάγονταν απο την Έδεσσα και έζησαν στα χρόνια του βασιλιά Ιουστίνου του νέου. Ήταν και οι δύο ευσεβείς νέοι, συνδεδεμένοι με αδελφική φιλία. Κάποτε ήλθαν στην Ιερουσαλήμ να προσκυνήσουν τους Αγίους Τόπους. Συγκινημένοι, άφησαν τις εγκόσμιες απολαύσεις και έμειναν στη μονή του Αγίου Γερασίμου, όταν ηγούμενος ήταν ο όσιος Νίκων. Αφού εκάρησαν μοναχοί, μετά επτά ημέρες έφυγαν απο τη μονή και πήγαν βαθειά στην έρημο, όπου 40 χρόνια πέρασαν σκληρή ζωή, με προσευχές και νηστείες. Κάποια μέρα, είπε ο Συμεών στον Ιωάννη να αφήσουν την έρημο και να κηρύξουν το Ευαγγέλιο στους ανθρώπους των πόλεων, υπενθυμίζοντας του το λόγο του Απόστολου Παύλου, “μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος”. Άς μή ζητάει ο καθένας το συμφέρον και την πνευματική ωφέλεια του άλλου. Όμως ο Ιωάννης δεν πείστηκε. Αλλά και ο Συμεών δεν υποχώρησε. Έτσι, αφού αποχαιρέτησε τον πνευματικό του αδελφό, πήγε στην Ιερουσαλήμ, όπου κήρυξε το θείο λόγο και φώτισε πολλούς ασθενείς. Έπειτα πήγε στην πατρίδα του Έδεσσα, όπου τόσο πολύ αφοσιώθηκε στη βοήθεια των πασχόντων, ώστε πολλοί τον έλεγαν σαλό, δηλαδή τρελό. Τελικά πέθανε πολύ φτωχός και ταλαιπωρημένος, αφού είχε δώσει τα πάντα, προκειμένου να βοηθήσει τους συνανθρώπους του.