Ο Προφήτης ΟΒΔΙΟΥ

Το όνομά του σημαίνει “δούλος Κυρίου”. Έζησε στο δεύτερο μισό του 6ου αιώνα π.Χ., και είναι ένας από τους δώδεκα μικρούς λεγόμενους προφήτες. Καταγόταν από τη Συχέμ, και με τη σύντομη προφητεία του αυστηρά παρατηρεί με ισχυρές ποιητικές εκφράσεις την υπερηφάνεια και την πτώση του Ισραήλ. Νά τι λέει χαρακτηριστικά για την υπερηφάνεια: “Υπερηφανεία της καρδίας σου επηρέ σε κατασκηνούντα εν ταις οπαίς τών πετρών, υψών κατοικίαν αυτού, λέγων εν καρδία αυτού, τις κατάξει με επί την γήν; Εάν μετεωρισθής ώς αετός και εάν ανά μέσον τών άστρων θής νοσσιάν σου, εκείθεν κατάξω σε λέγει Κύριος”. Δηλαδή: Η υπερηφάνεια της καρδιάς σου σε έκανε να φρονείς πολύ υψηλά για τον εαυτό σου, ότι τάχα κατοικείς σε φαράγγια και σπηλιές τών ορέων και γενικά απόρθητες περιοχές. Έχεις κτίσει την κατοικία σου σε πολύ ύψος, πιστεύεις ότι είσαι ισχυρός και ανίκητος και λές από μέσα σου: Ποιός θα μπορέσει να με κατεβάσει στη γή; Και άν ακόμα πετάξεις σε μεγάλα ύψη σαν τον αετό, και άν στήσεις τη φωλιά σου ψηλά ανάμεσα στ΄ αστέρια, απο΄ κεί θα σε καταρρίψω και θα σε κατεβάσω, λέγει ο Κύριος. Άς προσέξουμε, λοιπόν, τα λόγια του προφήτη και άς καλλιεργούμε το θεμέλιο τών αρετών, που είναι η ταπείνωση.