Οι Άγιοι ΕΥΛΑΜΠΙΟΣ, ΕΥΛΑΜΠΙΑ και ΘΕΟΦΙΛΟΣ

Έζησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Μαξιμιανού (296 μ.Χ.). Ο διωγμός κατά των χριστιανών ήταν σκληρός και ανελέητος. Γι΄αυτό, ο Ευλάμπιος και η αδελφή του Ευλαμπία κρύβονταν μαζί με άλλους χριστιανούς στο βουνό. Εκεί, ζούσαν καλλιεργώντας την προσευχή και τη μελέτη των ιερών Γραφών. Κάποια μέρα, ο Ευλάμπιος πήγε στη Νικομήδεια να προμηθευθεί τροφές. Αλλά οι ειδωλολάτρες τον αναγνώρισαν και αμέσως τον συνέλαβαν. Βέβαια, στην ερώτηση του βασιλιά άν πιστεύει στο Χριστό, ομολόγησε τον έβαλαν μέσα σε ειδωλολατρικό ναό για να θυσιάσει με τη βία. Ο Ευλάμπιος, όμως, δια της προσευχής συνέτριψε το είδωλο του θεού Άρη. Και ενώ άρχισαν να τον μαστιγώνουν με τον πιό απάνθρωπο τρόπο, όρμησε η αδελφή του Ευλάμπια, και αφού τον αγκάλιασε, παρακάλεσε το Θεό να την αξιώσει να συμμαρτυρήσει με τον αδελφό της. Τότε έβαλαν και τους δύο σε ένα καζάνι με βραστό νερό. Αλλά δια θαύματος αυτοί δροσίζονταν, και έτσι βγήκαν σώοι και αβλαβείς. Αυτό έκανε να πιστέψουν στο Χριστό 200 ειδωλολάτρες, οι οποίοι μαζί με τον Ευλάμπιο και την Ευλαμπία αποκεφαλίστηκαν υπέρ της αλήθειας του Κυρίου. Και όπως λέει ο λόγος του Θεού, “Δόξα και τίμη και ειρήνη παντί τώ εργαζομένω το αγαθόν”. Δηλαδή, δόξα και τιμή και ειρήνη θα αποδοθεί στον καθένα που εργάζεται το αγαθό και πεθαίνει γι΄ αυτό.

Ζηλευτός αγωνιστής υπέρ της Ορθοδοξίας ο όσιος Θεόφιλος, γεννήθηκε σ΄ ένα χωριό κοντά στη Τιβεριούπολη. Όταν φοιτούσε στο σχολείο, διακρινόταν μεταξύ τών συμμαθητών του για την επίδοση στα γράμματα, αλλά και για τη σεμνότητα του ήθους και την άριστη διαγωγή του. Νέος ακόμα, επισκέφθηκε ευσεβή μοναχό, τον Στέφανο, που είχε στήσει την κατοικία του επάνω στο όρος Σελέντιο. Υπό τις οδηγίες του ο Θεόφιλος μεγάλωνε πνευματικά και πλούτιζε τις γνώσεις του στα δόγματα της Ορθοδοξίας. Επειδή οι γονείς του ήταν αρκετά πλούσιοι, προσπαθούσε να τους κάνει προθυμότερους στην υπηρεσία θεοφιλών έργων. Και το κατάφερε. Έτσι αυτοί, μεγάλο μέρος της περιουσίας τους διέθεσαν για την ανακούφιση τών φτωχών και για την κατασκευή μοναστηρίου στο όρος Σελέντιο, που αργότερα έγινε μοναχός και ο Θεόφιλος. Τότε όμως, ήταν τα χρόνια που κυβερνούσε ο εικονομάχος Λέων ο Ίσαυρος. Και ο Θεόφιλος δεν επαναπαύτηκε στις ασκητικές του ασχολίες. Κατέβηκε στο πεδίο της μάχης, άφησε το ήσυχο ασκητήριό του και πήγαινε σε πόλεις και χωριά, και κήρυττε υπέρ της Ορθοδοξίας. Παρακινούσε άνδρες και γυναίκες, κληρικούς και λαϊκούς να μη λιγοψυχούν, αλλά να μένουν ακλόνητοι και αφοσιωμένοι στο ορθόδοξο φρόνημα της μητέρας Εκκλησίας. Καταγγέλθηκε γι΄ αυτό, τον συνέλαβαν και τον πήγαν στη Νίκαια, όπου υπέστη την ποινή του ραβδισμού και του πυρομένου σιδήρου στη σάρκα του. Γύρισε νικητής στο μοναστήρι του, όπου η ψυχή αποδημούσε στα μακάρια ουράνια σκηνώματα.

Οι Μάρτυρές σου, Κύριε, εν τή αθλήσει αυτών, στεφάνους εκομίσαντο τής αφθαρσίας, εκ σού τού Θεού ημών, σχόντες γάρ τήν ισχύν σου, τούς τυράννους καθείλον, έθραυσαν καί δαιμόνων, τά ανίσχυρα θράση. Αυτών ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

Τούς γενναίους Μάρτυρας, καί αδελφούς κατά σάρκα, τόν σοφόν Ευλάμπιον, καί Ευλαμπίαν τιμώμεν, ούτοι γάρ τών τυραννούντων μηχανουργίας, ήσχυναν τή δυναστεία τού σταυρωθέντος. ανεδείχθησαν διόπερ, Μαρτύρων δόξα, ομού καί καύχημα.