Οι Όσιοι ΘΑΛΑΣΣΙΟΣ και ΛΙΜΝΑΙΟΣ

Ο όσιος Θαλάσσιος είχε ασκητήριο επάνω σ΄ένα μικρό βουνό ενός χωριού της Κύπρου. Εκεί προσευχόταν, μελετούσε και καλλιεργούσε ένα μικρό, εύφορο αγροτεμάχιο. Επίσης κατέβαινε στα κοντινά χωριά και δίδασκε το λόγο του Θεού. Ο Λιμναίος νεώτερος από το Θαλάσσιο, όταν άκουσε για αυτόν, ήλθε κοντά του και πήρε από τον καλό αυτό διδάσκαλο υπόδειγμα γνήσιας και αληθινής μοναχικής ζωής. Όμως, η μεγαλύτερη δόξα του Λιμναίου είναι η εργασία που κατέβαλε για τους τυφλούς. Έκτισε κοντά στο κελλί του και άλλα κελλιά, που ανέδειξε άσυλα για τυφλούς. Και δεν τους έδινε μόνο στέγη, αλλά και τροφή από τις ελεημοσύνες που του έκαναν ευσεβείς χριστιανοί. Ακόμα φρόντιζε και τις ψυχές τους. Τι σημαίνει, έλεγε, να φροντίζουμε μόνο για τα σώματα των δυστυχών; Περιορίζοντας ως εδώ τη φιλανθρωπία, είναι σαν να την κάνουμε απέναντι σε ζώα. Το σπουδαίο είναι να συμπληρώσουμε το καλό φροντίζοντας και για το φωτισμό του πνεύματος. Έτσι οι προστατευόμενοι του τυφλοί ήταν ευτυχείς. Διότι, αν και δεν είχαν σωματικά μάτια, έπαιρναν όμως πνευματικά και απολάμβαναν το φώς το αληθινό του Χριστού. Άλλωστε αυτός ην το φώς το αληθινόν, ο φωτίζει πάντα άνθρωπον ερχόμενον είς τον κόσμον. Δηλαδή ο Κύριος ήταν πάντοτε το τέλειο φώς, που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Ο όσιος Λιμναίος πέθανε θρηνούμενος από τα τυφλά τέκνα του, που αποτέλεσαν τη μεγάλη μέριμνα και στοργή της ζωής του.