Ο Όσιος ΠΑΡΘΕΝΙΟΣ

Ηταν γιός του διακόνου Χριστοφόρου, από κάποια κωμόπολη της Βιθυνίας και έζησε στα χρόνια του Μ. Κων/νου (318μ.Χ.). Ο ευσεβής πατέρας του του δίδαξε την ορθόδοξη πίστη και την αγάπη στα καλά έργα. Αφού πήρε αρκετή γραμματική μόρφωση, έγινε μοναχός και η ζωή του αφιερώθηκε στην προσευχή, στη μελέτη του Ευαγγελίου και στην εργασία. Του άρεσε ιδιαίτερα να ψαρεύει στη λίμνη που ήταν κοντά στο μοναστήρι. Μάλιστα τα ψάρια που ψάρευε, ή τα έδινε απ΄ευθείας στους φτωχούς ή τα πουλούσε και τους έδινε τα χρήματα. Εντύπωση κάνει ότι με τα λόγια του παρηγορούσε καί ανάπαυε πολλούς θλιμμένους ανθρώπους. Σιγά-σιγά ο Παρθένιος καρποφόρησε περισσότερο και αφοσιώθηκε συστηματικότερα στο κήριγμα του θείου λόγου. Τη διακονία του αυτή πρόσεξε ο επίσκοπος Μελιτοπόλεως και τον χειροτόνησε ιερέα. Αργότερα ο Μητροπολίτης Κυζίκου Ασχόλιος τον κατέστησε επίσκοπο Λαμψάκου. Η πλειοψηφία των Λαμψακινών ήταν τότε ειδωλολάτρες. Από …λόγια δεν έπαιρναν καθόλου. Τότε ο Όσιος βάζει σε ενέργεια το λόγο του Κυρίου μας: Ούτο λαμψάτω το φώς υμών έμπροσθεν των ανθρώπων, όπως ίδωσιν υμών τα καλά έργα και δοξάσωσιν τον πατέρα υμών τον εν τοις ουρανοίς. Έτσι δηλαδή ας λάμψει το φώς της αρετής σας μπροστά στους ανθρώπους, για να δούν τα καλά σας έργα και να δοξάσουν τον ουράνιο Παρέρα σας. Πράγματι ο Παρθένιος με τα ενάρετα έργα του κατάφερε να φέρει τους περισσότερους ειδωλολάτρες στην Εκκλησία του Χριστού. Απεβίωσε ειρηνικά.

Τών θαυμάτων είληφας, τήν θείαν χάριν θεόφρον, Ιερέ Παρθένιε, θαυματουργέ θεοφόρε, άπαντα τά τών πιστών πάθη αποκαθαίρων, πνεύματα τής πονηρίας Πάτερ ελαύνων, διά τούτό σε υμνούμεν, ως μέγαν μύστην Θεού τής χάριτος.