Ο Άγιος ΣΩΖΩΝ

Έζησε στα τέλη του 3ου αιώνα μ.Χ. Πατρίδα του ήταν η Λυκαονία και σαν εθνικός ονομαζόταν Ταράσιος. Όταν βαπτίσθηκε χριστιανός, ονομάσθηκε Σώζων. Βοσκός στο επάγγελμα, προσπαθούσε να μιμείται την ημερότητα των προβάτων, που θαύμαζε πολύ. Πολλές φορές τον ενοχλούσαν και τον αδικούσαν οι άλλοι βοσκοί, αλλά αυτός πάντοτε στάθηκε πράος απέναντί τους. Μου είναι ντροπή, έλεγε, να γίνω κατώτερος από τα πρόβατα που βόσκουν. Μελετούσε με επιμέλεια την Αγία Γραφή, και όταν στην εξοχή συναντούσε ειδωλολάτρη, προσπαθούσε να τον κατηχήσει στο Χριστό. Κάποτε ο Σώζων πήγε στην Πομπηϊούπολη της Κιλικίας, όπου υπήρχε ένα χρυσό ειδωλολατρικό άγαλμα. Μόλις το είδε, η ψυχή του πράου Σώζοντα παρογίστηκε. Τότε, με θάρρος πολύ έσπασε το δεξί χέρι του χρυσού αγάλματος, το πούλησε και τα έσοδα διαμοίρασε στους φτωχούς. Ο έπαρχος Μαξιμιανός αναστατώθηκε και φυλάκισε πολλούς ανεύθυνους. Όταν το έμαθε αυτό ο Σώζων, παρουσιάστηκε στον έπαρχο και στις απειλές του με ήρεμο ύφος απάντησε ότι μέσα στο ναό το άγαλμα ήταν άχρηστο, ενώ έτσι ωφέλησε και κάποιους φτωχούς. Αμέσως τότε, αφού τον βασάνισαν φρικτά, τον έριξαν στη φωτιά, όπου ο πράος και ζηλωτής βοσκός απήλθε προς τον Κύριο, ο Οποίος να τι λέει για τους πράους: “Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι την γήν”. Μακάριοι, δηλαδή, οι πράοι, που συγκρατούν το θυμό τους και δεν παραφέρονται ποτέ, διότι αυτοί θα πάρουν σαν κληρονομία από το Θεό τη γη της επαγγελίας, που τα αγαθά της απολαύσουν από την παρούσα ζωή.

Εκτης ρίζης Ιεσσαί, και εξ οσφύος του Δαυίδ, η θεόπαις Μαριάμ, τίκτεται σήμερον ημίν, διό και χαίρει η σύμπασα και καινουργείται, συγχαίρει τε ομού, ο ουρανός και η γή. Αινέσατε αυτήν, αι πατριαί των εθνών. Ιωακείμ ευφραίνεται, και Άννα πανηγυρίζει κραυγάζουσα. Η στείρα τίκτει την Θεοτόκον, και τροφόν της ζωής ημών.

Τη σεπτή Γεννήσει σου, η οικουμένη, τώ αύλω Πνεύματι, πεποικιλμένη νοερώς, εν ευφροσύνη κραυγάζει σοι, Χαίρε Παρθένε Χριστιανών το καύχημα.