Ο Όσιος ΑΥΞΕΝΤΙΟΣ

Έζησε στην Κων/πολη, στα χρόνια του Θεοδοσίου του Μικρού (440μ.Χ.) και είχε το αξίωμα του Σχολαρίου. Τον διέκρινε μεγάλη σωματική δύναμη, ευπρέπει ήθους, επιείκεια, καθώς και άλλες αρετές. Όμως η φιλήσυχη διάθεση του και ο πόθος του να καταγίνεται συστηματικότερα με τις θρησκευτικές και θεολογικές μελέτες, τον έφερε στις μοναχικές τάξεις. Άφησε λοιπόν τη βασίλισσα των πόλεων και αποσύρθηκε στο αντικρυνό βουνό ενός μικρού νησιού και εκεί ασκήτευε. Ο Αυξέντιος απέκτησε τόση πολλή εκτίμηση από τον πλούτο και την ακρίβεια των θεολογικών του γνώσεων και τη μεγάλη του αρετή ώστε προσεκλήθη σαν απλός μοναχός το 451 να παραστεί στην Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο στη Χαλκηδόνα. Βέβαια ο Αυξέντιος δεν έμεινε στη θεωρία μόνο του Ευαγγελίου, αλλά ήταν και πιστός εφαρμοστής της πίστεως. Διότι, “η πίστις εαν μη έργα έχη, νεκρά έστι καθ΄εαυτήν”. Η πίστη δηλαδη, αν δεν έχει καρπό έργα αρετής, είναι όλως διόλου από τη ρίζα της νεκρή. Οι καθημερινοί, λοιπόν επισκέπτες του που πολλοί απ΄αυτούς ήταν πλούσιοι, του έφερναν άφθονα δώρα και τροφές. Εκείνος όμως, κρατούσε τα αναγκαία. Τα υπόλοιπα τα μοίραζε στους φτωχούς, που ήταν τακτικοί “πελάτες” του. Διότι ήξεραν ότι από το στόμα του θα έπαιρναν τροφή ψυχής και από τα χέρια του τροφή του σώματος. Μάλιστα ο μεγάλος σεβασμός προς τον όσιο έγινε αιτία να ιδρυθεί γυναικείο μοναστήρι, στους πορόποδες του βουνού που ασκήτευε. Ο θάνατός του, σε μεγάλη ηλικία, ήταν γαλήνιος θάνατος δικαίου.

Κατατρυφήσας θεόφρον τής εγκρατείας, καί τάς ορέξεις τής σαρκός χαλινώσας, ώφθης τή πίστει σου αυξανόμενος, καί ως φυτόν εν μέσω τού Παραδείσου εξήνθησας, Αυξεντιε Πάτερ ιερώτατε.