Ο Όσιος ΛΑΖΑΡΟΣ ο θαυματουργός

Ο όσιος Λάζαρος ήταν από τη Μικρά Ασία. Γεννήθηκε τον 11ο αιώνα σ΄ ένα χωριό κοντά στη Μαγνησία (προς τον Νέανδρο Ποταμό), από γονείς ευσεβείς τον Νικήτα και την Ειρήνη. Όταν ακόμα ήταν έξι χρονών, επιδόθηκε στον πνευματικό στίβο μέσα στο μοναστήρι τών Ορόβων. Εκεί έμεινε επί πέντε χρόνια διδασκόμενος. Όμως, από θείο ζήλο κινούμενος, θέλησε να προσκυνήσει τους αγίους τόπους. Έτσι έφυγε κρυφά από τη Μονή και πήγε στα Ιεροσόλυμα. Μετά την προσκύνηση τών εκεί Ιερών, επισκέφθηκε τη μονή του αγίου Σάββα, όπου κοινοβίασε αφού έγινε μοναχός και κατόπιν ιερέας. Κατά την επανάσταση των Αράβων, που βεβήλωναν τα ιερά, αναγκάστηκε και έφυγε στην Έφεσο, σ΄ ένα έρημο όρος αντίκρυ της πόλης, που ονομαζόταν Γαλλήσιο. Εκεί, στην αρχή μόνος ζούσε σ΄ ένα κελλί, αλλ΄ αργότερα μαζεύτηκαν γύρω του και άλλοι μοναχοί. Ο δε Μονομάχος Κωνσταντίνος (1042-1054), εξόριστος τότε στη Μυτιλήνη, άκουσε για την αγιότητα του οσίου και έκτισε ωραιότατο ναό της Αναστάσεως στο Γαλλήσιο όρος, και τον προίκισε με πολλά ιερά κειμήλια. Ο δε όσιος Λάζαρος, ανήγειρε κοντά στο ναό στύλο, όπου εγκαταστάθηκε στην κορυφή του και ασκήτευε χειμώνα – καλοκαίρι, εκτεθειμένος σε καύσωνες και παγωνιές. Ο Θεός επίσης, έδωσε στον όσιο Λάζαρο και το χάρισμα να θαυματουργεί. Έτσι αυστηρά ασκητικά αφού έζησε τη ζωή του, πέθανε με αγιότητα σε βαθιά γεράματα (1054).

Ταίς επαγρύπνοις προσευχαίς, εν οχετοίς δακρύων τόν στύλον κατέβρεχες, καί τοίς εκ βάθων στεναγμοίς, εις εκατόν τούς πόνους εκαρποφόρησας, καί γέγονας ποιμήν, τοίς προσιούσι νέμων συγχώρησιν, Όσιε Πατήρ ημών Λάζαρε, πρέσβευε Χριστώ τώ Θεώ σωθήναι τάς ψυχάς ημών.

Τούς υπέρ φύσιν σου Σοφέ πόνους καί σκάμματα, αυτοί οι Άγγελοι ιδόντες κατεπλάγησαν, δι’ ών είληφας θεόθεν καί τούς στεφάνους, Αλλ’ ώς έχων παρρησίαν πρός τόν Κύριον, εκ παντοίων ημάς σώζε περιστάσεων, ίνα κράζωμεν, Χαίροις Πάτερ Ποιμήν ημών.