Οι Άγιες ΠΙΣΤΗ, ΕΛΠΙΔΑ, ΑΓΑΠΗ και ΣΟΦΙΑ

Μαρτύρησαν στα χρόνια του αυτοκράτορα Αδριανού. Η μητέρα Σοφία, τίμια και θεοσεβής γυναίκα, γρήγορα χήρεψε, και με τις τρείς κόρες της ήλθε στη Ρώμη. Εκεί συνελήφθησαν, διότι καταγγέλθηκαν σαν φημισμένες χριστιανές. Αφού απομόνωσαν τη μητέρα, άρχισαν να ανακρίνουν τις κόρες. Πρώτη παρουσιάστηκε στο Βασιλιά η δωδεκάχρονη Πίστη. Της πρότεινε να αρνηθεί το Χριστό και θα της χορηγούσε τα πάντα, για να ζήσει ευτυχισμένη ζωή. Τα λόγια της Αγίας Γραφής αποτέλεσαν δυναμική απάντηση της Πίστης: “Εν πίστει ζώ τη του υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού”. Δηλαδή, ζώ εμπνεόμενη από την πίστη μου στο Χριστό, που με αγάπησε και έδωσε τον εαυτό Του για τη σωτηρία μου. Τότε, μετά από φρικτά βασανιστήρια, την αποκεφάλισαν. Επίσης με τα λόγια της Αγίας Γραφής, απάντησε και η δεκάχρονη Ελπίδα, όταν τη ρώτησαν άν αξίζει να υποβληθεί σε τέτοια βασανιστήρια. Ναί, αξίζει, είπε, διότι “ηλπίκαμεν επί Θεό ζώντι, ός εστι σωτήρ πάντων ανθρώπων, μάλιστα πιστών”. Δηλαδή, έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας στο ζωντανό Θεό, που είναι σωτήρ όλων των ανθρώπων, και προ πάντων των πιστών. Αμέσως τότε και αυτή αποκεφαλίστηκε. Αλλά δεν υστέρησε σε απάντηση και η εννιάχρονη Αγάπη. Είπε ότι η ύπαρξη της είναι στραμμένη “εις την αγάπην του Θεού και εις την υππομονήν του Χριστού”. Βέβαια, δεν άργησαν να αποκεφαλίσουν και αυτή. Ο δε Κύριος, μετά τρείς μέρες παρέλαβε και την μητέρα τους.

Σοφίας τής σεμνής, ιερώτατοι κλάδοι, ή Πίστις καί Ελπίς, καί Αγάπη δειχθείσαι, σοφίαν απεμώραναν, τών Ελλήνων εν χάριτι, καί αθλήσασαι, καί νικηφόροι φανείσαι, στέφος άφθαρτον, παρά τού πάντων Δεσπότου, Χριστού ανεδήσαντο.